wong mbarang

esuk-esuk koyo ngene wis ono wong mbarang..ketok lawang omah mengo, ujug-ujug tanpo kulo nuwun nyanyi karo genjrang-genjreng gitare.. dadi kepekso golek-golek duwi receh neng kamar kanggo upah, men ndang lungo..
ngematke suarane yo ora apik-apik banget, nanging lagu sing dinyanyekke kuwi marai..marai kelingan marang suwargi bapak..

koyo lagi wingi bapak lungguhan ngepenakke awak karo nyanyi tembang lawasan neng sofa kamar tamu...tibaknen wes ra kroso meh sepuluh taun bapak wes ra ono..

goro-goro lagu kui dadi kangen bapak..goro goro wong mbarang kui aku langsung nyekar lan dongakke neng pasareane..bapak aku kangen..

mawut

goro-goro lek-lekan bayi mambengi marakke tangiku kerinan..acara sing wis tak toto apik-apik dadi mawut..

suoo banter jam weker sing biasane gandhang ora kroso babar blas saking anglere turuku..

kencanan karo konco dadi telat..bingung, kemrungsung dadi siji..

wis ra iso mikir opo-opo, langsung wae aku raup, sikatan, nelesi rambut men ketok klimis, karo sing keri dewe nyemprotke minyak wangi neng awak karo klambi..

tanpo sarapan langsung wae dlujur ngoyak wektu..telat-telat..ngebut wae men ndang tekan ..bar bangjo ngendi mau daerah dalan slamet riyadi, ngerti-ngerti aku dipepet polisi kon minggir..tak pikir-pikir nduwe salah opo aku iki...masyaallah aku lagi sadar yen aku iki k ngomah ora nggunakke helm..pasrah wae..entuk tilang..

songgonen dewe

opo bakal urip dewe uwong kuwi..kumpulan ben sasi ora tau gelem, layatan tok-toke duwe perlu, tilikan ora gelem metu, tonggo duwe gawe ora nggagas, gotong royong yo isone semoyo minggat ..gek piye wong kuwi..urip neng kampung kok koyo ngono..

dipadakke neng kutho gedhe wae..kiwo tengen jejer omah wae do ra podho kenal..aneh..opo ra mudheng uripmu neng ngendi saiki yo..sak geleme dewe..

aten-atene angel, ramah wae ora, rumangsaku ora ono tonggone sing dicocoki..ora lanang wedoke podho wae..peh anak-anake dadi-dadi, sedulure sugih-sugih po piye..hah!!

po anakmu karo sedulurmu  meh moro dhisik dewe yen ono opo-opo karo kowe..ra urungo yo mbutuhke lan ngrepoti tonggo teparo..
tonggo kuwi ngaraku sedulur sing paling cedhak dewe..yen awake dewe apikan marang wong liyo awake dewe yo tentune entuk panen kabecikan..

yo wis ben dirasakke dewe sesuk, yen ono opo-opo songgonen dewe..

gulung koming

mesakke men mbah bayan kae..meh nutukke nyambut gawe neng sawah dai ra kelakon, goro-goro putune nangis gulung koming neng teras omahe..

jane putune lanang kuwi mau lagi dolanan neker karo kanca-kancane neng kebon nggone tonggone, nanging gandheng keluwen bocah kuwi bali meh mangan..bali mulih banjur dodoki lawang karo njeluki mbahe, nanging ara ono jawaban soko mbahe..dadi nangis.

tangisanne banter dadi gawe geger tonggone..dirih-rih ora iso malah tambah ngamuk..do bingung karo bocah sing lagi kelas siji sd kuwi, ora mudeng kekarepane kuwi opo..

tak celuk wae mbahe sing lagi nyawah neng lor ndeso kono, ketemu banjur mbah bayan tak  goncengke mulih..

tekan ngomah langsung dicandak lan digowo mlebu omah, mbuh piye critane mbah bayan dadi melu nangis..sajake ora kuat ngulatke kahanan putune kuwi..mesakke kurang katresnan soko wong tuane dewe sing golek koyo neng jakarta..

saiki bocah kuwi wis turu saking kekeselen ugo luwe..karo ngemban putune mbah bayan lungo, jare meh tuku lawuh kanggo mangan putune yen wis tangi mengko..

lali jaman mbiyene

sombonge wong kuwi..jane yo isih koncoku sekolah jaman dhisik, peh wis duweni opo-opo, lagake koyo wong gedhe..eling-eling wong sugih anyaran..

oalah le..le..mbok ngelingi jaman mbiyen..akeh wong sing nulungi uripe keluargamu saben dinane..lali??

wis podo ngerti kabeh yen keluargamu kuwi nggantungke urip soko welas asihe tonggo-tonggo neng kampungmu iki..soko pangan, sandang, papan, nganti kebutuhan sekolahmu jaman semono kui soko sokongan poro wargo dukuh iki..

aku mudeng yen gampang banget gusti allah kuwi nggawe munggah muduke drajat abdine..aku yo mudheng yen ora tentu rodo kuwi muter..kolo neng ngisor neng kolo neng dhuwur..nanging kok dadine koyo ngono..

adigang, adigung, adiguna, lan sewenang-wenang marang liyan..sajake kowe anyel karo uripmu mbiyen..dadi nglalekke sak kabehe..

ra entek-entek yen gur menungso siji koyo kowe..yo wis koyo ngono kuwi yen kere munggah bale..hahaha..

motor lawas

motor lawas suzuki family sing wernone abang kui warisan soko almarhum bapakku..saiki gur ndngkrok neng teras omah..

wis suwe ra tak gunakke mubeng, amargo suloyo mbuh keno opo, gur tak panasi tok wae..kui wae rung mesthi seminggu pisan..

jaman semono brompit tuo kui saben dino ngithir rono rene kanggo kuliah nganti aku kerjo..

goro-goro ndongkrok neng ngarep omah gawe uwong-uwong do nakokke didol opo ora..

nanging aku opo meneh ibuku ora nduweni niyat meh ngedol brompit abang kuwi..jare ibuku sejarahe luwih larang timbang duwit..pancen bener kuwi.. 

sumur kompo

dalan tumuju sekarmaloyo iki wes didandani kanthi apik amargo urunan poro wargo sing duweni sanak lan kadang sing di sarekke neng pasarean iki..ora gur dalan tok sing wis di mester alus, nanging dibangun bale cilik kanggo acara nyadran, karo sumur kompo..

sumur kompo sing panggonane neng tengah sarean kuwi migunani tenan. bentuke pancen kuno ananging migunani tenan.. kanggo resik-resik awak uwong-uwong sing bar nyarekke mayit utowo gur saperlu nyekar wae..

dadi saiki do ora perlu mampir neng mesjid sing ora adoh soko pasarean kuwi.

ora koyo mbiyen saiki pasarean kui katon apik, resik, dadi yen mongso rendheng  ora was-was maneh amargo wis ora jeblog lan lunyu meneh koyo mbiyen..

kucing padu

suoro gedubrak mau asale soko ember sampahe tonggoku, sampahe semebar pating besasik nganti tengah dalan ngarep omahe..amarrgo kucing padu rebutan pangan..

jane mau wes tak gusah nganti mbalang watu barang, nanging ora suwe kok bali maneh neng panggonan mau..

meang-meong banter..cakar-cakaran ra karuan, tubruk-tubrukan karo marai mangkel wong meh turu wae..wis tak tokke wae, wis ben wong liyo genti sing gusah kucing padu kuwi..

cing-kucing..meh mangan wae ndadak rebutan tekan padu barang..mbok sing rukun karo konco dewe, di dum loro kan yo iso..

suoro kucing padune do ilang..opo wis ono wong sing gusah amargo keganggu utowo krungu anggonku gresah mau..ah mbuh..ngantuk, tak nutukke turu sik..

sinau

"mangke dalu kemawon mas..mboten mangke mawon..wah nyuwun sewu mboten saget..sak meniko kulo nembe teng dhusun kalian sedherek niku mas..njih..njih..jenengan mangke kulo entosi teng griyo jam wolu dalu nggih mas...pun semerep griyo kulo to...?? nyuwun ngapunten gih mas.. njih...sami-sami mas.."

wah jos tenan pakheku kuwi, uwonge sopan, gemrapyak karo uwong, sumeh,   blater, lan bares ..gawe uwong iso kegodo lan percoyo marang omongane..

saben dinone ono wae sing nggoleki..ora esuk..ora awan..ora sore..ora wengi..akeh-akehe bab bisnis..

sak bubare pensiun dadi guru pakdhe nyobo makelaran..opo-opo sing iso dadi duwit dimakelarke..yo contone koyo mau kui, namung paitan cangkem wae soko telpon..iso ndadekke duwit..

konco-koncone akeh tenan soko buruh tani nganti mentri, barang-barang sing di bisniske yo akeh, soko  wesi, wedhus, sapi, sawah, omah, ,montor rodo papat lan isih eneng maniko werno sing liyane..

mulane aku pengen meguru karo pakdhe mumpung isih enom koyo ngene, ajar sinau coro bisnis sing halal...golek samben kanggo tambahan..

mbah menik

80 taun kiro-kiro umure mbah menik kui..nanging isih ethes anggone tumandang gawe golek duwit, dodolan panganan mubeng turut sekolah, bathine ora sepiro nanging kanggo alesan kanggo gerak awak karo pikiran ugo kanggo hiburan tinimbang meneng wae neng ngomah..

wes suwe mbah menik urip dewe..neng ngomah joglo sing nduweni latar ombo kuwi..nanging yen wayah wengiono tonggone sing ngancani turu neng omahe sing ombo kui..

sakjane anak-anake mbah menik nyobo mboyong nanging ora tau krasan manggon dadi siji neng gone anak-anake sing duwe omah neng kutho liyo..ugo anak-anake yo wis nyobo ngelikke yen ojo dodolan, amargo umure lan tenagane wis ora koyo mbiyen meneh, nanging mbah menik ora nggagas..

duwite mbah menik jane ora sithik, sokongan soko anak-anake sing wis dadi uwong kabeh ngluwihi cukup kanggo kebutuhan urip sabendinane.. nanging mbah menik ugo duwe alesan dewe, yoiku ora arep ngrepoti anak-anake..mbuh tekan kapan mbah menik dodolan...

gendul kopi

gendul kopi bu..!! pancen gandhang suarane ibu-ibu tukang gendul kopi sing lagi liwat mau..ujug-ujug simbok ngundang ibu sing mlaku sinambi gowo bagor sing di taleni lendang neng gegere..

neng gudang etan omah ketoke akeh barang-barang sing ora kanggo koyo buku, koran, kerdus, botol plastik karo beling sing diklumpukke simbok...

ananging salah anggonku mbethek, tibake simbok meh ngedol sandal-sandal amoh, klambine suwargi bapak sing ono neng lemari kamare, karo kipas angin rusak sing gemlethek neng pojokan kamar mburi..

sajake simbok karo bakul gendul kopi kuwi lagi itung-itungan rego..ra suwe bar bakule lungo, simbok ngguya-ngguyu karo pamer duwit neng ngarepku.. "payu piro bu"..simbok jawab: "ra kandhani.."

piye dadine

ibu kuwi tak kon mlebu banjur tak kon leren neng teras omah ..sajake lemes karo bingung anggone goleki alamat sedulure, howo panase koyo ngene gek ngepit dewe sisan..mesakke tenan.

tak jagongi karo tak gawekke wedang anyep sing tak jupuk soko kulkas..

sak durunge pamit ngepit ngulon, tak baleni maneh leh ku ngancer-anceri alamate sedulure mau supoyo ora bingung maneh..

sak durunge nutukke lakune aku "nyuwun sewu bu..kulo mboten saget nyaosi nopo-nopo ngih bu.. namung niki kemawon..atos-atos.."

aku ngomong karo ngekekke banyu botolan karo duwit, jane emoh nanging tak pekso langsung tak cekelke tangane..wong tuwo kui mbrebes mili karo ngaturke maturnuwun..

untung wae bu nggowo alamate sedulurmu bu..yen ora..trus piye dadine..

mesakke temen ibu kuwi, dadi kelingan simbokku sing dino iki lagi neng semarang, tilik putune lanang sing lagi lair..

dolanan neng dalan

pirang-pirang dino iki bocah-bocah cilik sing ono ning kampungkulagi do podho seneng dolanan bal-balan neng angarep omahku..jare ibuku, do dolanan neng kene amargo diusir karo sing duwe omah tingkat etan prapatan cilik kae, kiro kiro sebabe mbrebegi sing duwe..

sajake wong kuwi ora tau ngalami dadi bocah, padahal yo nduwe anak cilik..kudune polahe cah cilik ngono kui kudu dimaklumi, nakale cah cilik kuwi sepiro to yo..sing penting do ra tumindak olo wae..

dalan ngarep omahku kuwi saiki dadi tambah rame..ora gur wong sing bendinane liwat pating sliwer ngetan ngulon, ugo ditambahi bocah-bocah sing podo dolanan bal-balan..suarane do podo gembrambyang mbrebegi kuping, nanging yo ngguyokke yen ditamatke solah tingkahe..

awake dewe kudune do podo paham, yen jaman saiki kebon suwung wes ra ono, lapangan yo ora ono, panggonan sing ombo lan  aman kanggo bocah yo ara ono..mesakke bocah-bocah cilik jaman saiki, dolanane neng dalan..

nomboki

jarene sanggup do urunan bareng yen ono acara mangan-mangan koyo ngene ki...kok malah dadi aku sing nomboki..ben metu ngejak mangan-mangan kok dadine mesti koyo ngene..ndi do alesan lagi bokek, alesan dompete keri, ndi alesan ora nduwe dit cilik..pokoke werno-werno alesaneora urungo do ngomong utang dhisik, sesuk tak bayare...do lagon lawas..aku mung yo iso nggrundel dhewe..yo konco akeh..kudu kon sabar..isoku yo gur mbatin do omong tok gur menang gaya...

masuk angin

cenat-cenut sirahku..wahing wae ket mau..karo sentlap-sentlup irungku koyone meh pilek..awakku koyo abot balungku kroso ngetok-ngetok ..sajake wes kasep anggonku masuk angin,sakjane wis wiwit wingenane aku krosone.. nanging ora tak gagas..

meh bendino ketanggor udan karo panas, ra urungo gawe awak dadi koyo ngene ki..

lagi usume uwong-uwong keno masuk angin, dadi kudu pinter-pintere wae jogo awak...yen ora leno..

gosong

saking kepenake jagongan karo nonton tipi neng ruang tamu karo sedulur-sedulurku, dadi kelalen anggone nduwe sanggeman ngelingke bojoku yen lagi ngenget tahu lan tempe bacem neng gandok..kamongko lagi esuk mau anggone gawe..

untung wae ono adiku lanang sing ora sengojo ameh raup neng mburi, meruhi godokan baceman mau wis gosong langsung wae dipateni kompore, ugo langsung ngandani aku karo bojoku..

peluke ngebaki gandok..ambune wis koyo ngono kaelah, ora enak babar blas..tempe lan tahu bacem sing dinget neng panci cilik mau dadi gosong lan kelet ngerak ireng...

yo wis kebacut, untung wae ora popo..sing penting ora eneng kedaden sing marai ciloko..

mbuh sesuk sarapan opo..

lamaran gawean

wes pirang-pirang sasi anggonku nganggur durung entuk gawean, sak jane yo ora nganggur-nganggur banget..isih ono kegiatan parkir neng gedung serba guna kelurahan, kerjo pocokan ning restoran utowo hotel, utowo sok dijaki konco ngewangi ketringan..

pengenku golek gawean sing mesthi, soale yo wis ora penak ditonton tonggo teparo..

liyo dino aku entuk woro-woro lowongan gawean soko koran..akeh banget nganti darik-darik lowongan sing dipasang neng kono..

tak pilihi sing kanggoku cocok, lan entuk salah siji lowongan soko perusahaan kuliner sing wis misuwur neng jawa tengah..perusahaan kuwi mbutuhke akeh karyawan kanggo bukak cabang neng kutho solo iki..langsung tak catet wae ubo rampe kanggo syarat lamarane..

aku ugo ngandani kancaku sing koyo aku isih nganggur neng omah..bebarengan nglamar bareng, bebarengan test bareng..

meh sesasi anggonku genteni layang utowo telpun soko perusahaan kui, nanging ora ono britane aku ketompo..bedo karo kancaku mau, let seminggu wae langsung kon mlebu treningan kerjo..

piye yen ngene ki..? sing susah golek-golek kabar kok malah...ngertio mbiyen...

ah ra usah gresah lah..tak anggep wae dudu rejekiku..

kocomoto

kocomoto ireng antik iki sing tuku neng pasar klithikan notoharjo semanggi. suwe aku duwe pengangen-angen duweni kocomoto iki. susahe jaman saiki golek barang sing isih mulus lan kinclong, susah lan langkane amargo akeh sing goleki.

ora bendino sih kocomoto iki tak enggo, soale eneng akeh kocomoto sing tak koleksi, dadine ngenggone selang-seling karo sregke atiku.

ora konco lan ora sedulur do ngesir karo pengen dhuiti kocomoto sing tak enggo iki, enak men batinku ngomong, alesanku gur golekane angel.. trus mengko wae yen aku wis entuk ijol...

loro untu

sopo wae mesthi pernah nglakoni opo sing jenenge loro untu..loro untu kuwi sak ngertiku lorone ra karuan, sok-sok nganti tekan sirah..ngerti suoro banter wae cenut-cenut, dinggo guneman susah, dinggo mangan soyo meneh..

bedo karo koncoku..yo kedadeane wis rodo suwe, pase pas sasi poso..koncoku sak gawean tak konangi lagi mokah..mangan neng mburi, alesanne kuwi sing marai guyu.."loro untu"..gek sego lan lawuhe akeh tenan, sak piring kebak..kokohe anggone madhang..

aneh-aneh wae menungso neng donyo iki..mbok gawe alesan kui sing pernah..ning kui mau yo gur tak bathin..

mengko yen tak ece karo tak kecrohi malah dadi kisinan dewe..

oglangan

wis ngene kiyen ora nduwe komputer dewe neng ngomah..ndadak wira-wiri moro neng warnet..untung wae panggone ora adoh soko omah, dadi sewanci-wanci iso gunakke kanthi eco sekeco...

oh yo..hobiku nglumpukke barang lawasan..sing tak tuku soko klithikan, dadine ben entuk barang koyo kaset, komik, jam weker, kamera, pager, telepon, lan liya-liyane langsung wae tak photo neng ngomah lan langsung tumuju warnet kanggo dilebokke neng blogku..

wis dadi pengangenku yen blogku iki mengko dadi jujugan uwong sing pengen ngerteni bab sejarah jaman biyen lan tentu kanggo uwong sing wis ngerti lan nyenengi barang lawasan..

tulisan penuh(kebak) tememplek neng koco warnetan, ora urungo kudu antri yen pingin gunakke..jane ora sabar, nanging kudu ngenteni..

untung wae sing jogo warnet kui koncoku kabeh, dadi ora nglangut ngenteni antrian..jagongan ngalor-ngidul ra kroso wis sak jam anggonku ngenteni..

let sedilit alarm muni..nandakke meh ono sing metu..tanpo pikir dowo aku langsung wae tumuju bilik sing wis kosong kui, lungguh karo uthak-uthek dilit..ngerti-ngerti ora eneng angin ora eneng angin kok mak pet oglangan..

tentu wae marai emosi, grundel..jan wektuku sio-sio tenan..

nemu dhuwit

ra sengojo pas meh mbuwang sampah neng ngarep omah, aku nemu dhuwit gemlethek neng dalan..tak jupuk wae lan langsung tak etung...wah telung atus ewu jumlahe, wuakeh tenan kui...

ra suwe aku mlebu omah langsung tak warak-warakke ning ibu,bojo, lan adiku..nanging ora eneng sing kroso kelangan duwi semono kui...

wah mesakke tenan sing kelangan dhuwit kui, cacahe semono gek jaman saiki..

aku wegah woro-woro neng liyan..wediku akeh sing ora tanggung jawab ngaku-aku bab dhuwit kui... 

terus terang wae aku karo keluargaku ora duwe pikiran meh ngepek duwih kui...keweden dewe malahan..

tak enteni nganti sesasi, nanging ora eneng wong yo tonggo utowo wong sing liwat grenengen  kelangan dhuwit...

wes sesasi kliwat, aku matur karo ibuku yen duwit kui di infakke wae neng mesjid omahku...aku lan keluargaku wedi yen duit kui marakke ciloko.

tukar tambah sepatu

sepatu anyar sing tak enggo kerjo iki lagi wae soko bakul sepatu langgananku neng daerah kartasura..aku tuku neng kono amargo sepatuku wes rusak amargo suwek kulite..

yen pengen ngerti..lehku tuku karo nyangking sepatu amoh cacah telu kanggo paitan tukar tambah..tekan kono aku langsung takon duwe sepatu sing isih apik ora sing didol neng panggonan kuwi, didudohi maniko werno merk lan regane..lumayan-lumayan sih, yo tentune akeh sepatu bekas sing didandani meneh..

tak tamatke, tak demoki, tak coboni siji-siji..nanging aku ngesir salah sijineng sepatu sing isih kinyis-kinyis rupa lan bentuke koyo barang anyar..

itung-itungan daden karo bakule, nanging aku isih tombok meneh wolung puluh ewu sanadyan uwis nganggo tambahan sepatu sing tak gowo soko omah mau..sido ora sido ora..yo wis tak tuku wae selak ilang barang sepatu ireng kui dituku wong liyo..

ojo ngomong sopo-sopo yo yen sepatu iki tukune tukar-tambah..soale aku ngaku karo konco-koncoku regane rongatus ewu ...  

njaplak

ngene ki yen mau bengi ora sinau, bingung ngadepi ulangan dadakan sing di warak-warakke bu guru lagi wae...akeh konco-konco sing bingung ngadepi perkoro iki..poro murid do podho gresah ora siap..

yo nasib uwong koyo aku ngene ki sing ra tau sinau, geleme mblayang nganti wengi terus turu..

jane yen gelem sinau, tentune iso wae nggarap soal sig lagi wae didomke bu guru..wong jare kabeh soal iki jawabanne ono neng buku..

clinga-clinguk..nolah-noleh... bingung dewe...buntet tenan pikiranku..

akhire eneng dalan neng utekku..yoiku njaplak..nanging kudu ati-ati anggonku njaplak mengko, amargo gurune galake marai edan..

nolah-noleh tak sambi mbukaki kebetan buku..deg-degane marai jantung koyo ndang copot-copoto..terus durung dioyak wektu nganti kringet metu ra kroso nelesi klambiku..

akhire rampung kanthi sukses soal-soal ulangan mau tak jawab..nanging aku ra kroso neng mburikuket mau bu guru galak kui ngawasi solah tingkahku..artine aku wis konangan olehku njaplak..

langsung wae aku di bengoki lan di jewer  trus kon metu soko kelas..neng ngarep kelas aku mung iso theleg-theleg gelani nasibku..

mbuh piye nasib ulanganku mau..

kondhang

jeneng lan raimu tak akoni terkenal ning jagad hiburan...opo-opo sing mbok lakoni ditiru lan dadi panutan uwong-uwong sing nyenengi awakmu..

nanging kui mbiyen, saiki jeneng kondangmu luntur amargo wolak-walike jaman..saiki gur kari cerito eleke awakmu sing ra nduweni tatanan..

uwong-uwong sing sak durunge mung nggandul jeneng kondhangmu podho mlayu ndelik, koyo-koyone do ra kenal awakmu...

saiki kowe ijen ngrasakke piye rasane kelangan sak kabehe...